مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم
مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم

 درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه
 کاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم

 میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم
 پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم

 من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام
 در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم

 شمعی و طواف حرمی بود که می خواست
 پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم

 مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست
 بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم

 بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش
 تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم

 گو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور
 تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم

 آن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــود
 در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم

 ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است
 اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم

 در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق
 بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم

 در گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم اما
 آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم

استاد بزرگ شعر معاصر ، شهریار